Ғунуда дар ғам
Ман хаста гаштаам зи дӯшу ин замони хеш,
Вораста мондаам зи худу аз ҷаҳони хеш.
Афсонаи гузаштаи дурам чи хуб буд!
Маҷҳулу бесадо даруни достони хеш.

О-ҳой баҳорони ҷонбахши Исидам,
Бар ҷони манн шарора занед, соҳирӣ кунед!
Пар-пар кунед пирҳани ҳар муғҷаи латиф,
Чун ман ғунуда ғамгирифтаи хазони хеш.

Бар гӯши ман ҳазор нағмаҳои ошиқӣ,
Бар чашми ман шукуфаҳои ҷилва во кунед.
То ман кушояму намояму диҳам паём
Аз ин ҷаҳони бенишону ноаёни хеш.

Чун баҳори Исӣ бозой
Баста басти коргоҳи амнро
Даста-даста чокари ғам мерасад.
Чакра-чакра мечакад заҳроби яъс,
Дуди оҳам то ба шабнам мерасад.

То даме дурам аз паҳлӯи ту,
Мезанад паҳлӯй хоб андар барат.
Оламе дар дидаат бо фавҷи роз,
Лонаи садҳо тафаккур дар сарат.

Сафҳа-сафҳа мекушоӣ бемаҷол,
Саф-сафи маслиҳати дардмону панд.
Рӯ ба рӯяш менишинӣ пурсавол,-
Ин замон н-омад ба ҷонат судманд.

Ёдам омад оқибат, -Исои пок
Бар салиб буд, мисли ту маҳкуми марг.
Чун баҳори Исӣ бозой, эй падар,
То кушоям сафҳа-сафҳа барг-барг!

--
-D